Een aantal van mijn kunstwerken reizen al lang met mij mee. Ze hangen op kantoor.
In 1990 kocht ik in Madrid een schilderijtje van een flamengo danseres. Je hoort de muziek en ziet de gratie, het ritme spat eraf. De dans staat in mijn werk voor het zoeken naar de juiste balans.
“Niets menselijks is ons vreemd”, litho van Herman Brood. Dat adagium vind ik toepasselijk op mijn werk, waarin ik allerlei menselijke streken en onmacht tegenkom.
Ad Verstijnen heeft een gezellig stelletje kleurrijk neergezet. Daar word ik altijd blij van.
De Krabbetjes die naar zonsondergang kijken, komen uit Parijs. Je ziet ze prikken en steken, en tegelijkertijd genieten van zonsondergang. Zij zijn voor mij een metafoor voor de ingewikkeldheden en de mooie aspecten die je in je relatie tegenkomt.
